استيلا...بخش آخر

خيلی خسته​ام!
ديشب از تهران برگشته​ام و ۸ صبح تا ۵/۲ بعداز ظهر در مطب مريض ديده​ام و ساعت ۴ هم بايد بروم تا ۱۰ شب!
راستش حريص شده​ام...
حساب کرده​ام که برای هر دقيقه ۱۲۰۰ تومان دارم می​گيرم و اگر بخواهم بيست و چهار ساعت هم کار کنم اين درآمد برقرار است!
اين استيلا بر دنيای حقيقی است که برای من مقرون به صرفه تر است تا استيلا بر دنيای مجازی که اگر هم به بار بنشيند ممکن است به عمر من وصال ندهد.
من خيلی دير به اين نتيجه رسيدم که همه آنهايی که در مذمت پول (عامل استيلا) سخن می​گويند يا نادانند يا قصد دارند با فريب و نيرنگ ديگران را از رقابت در اين عرصه باز دارند.
از نظر جامعه شناسی يک انسان کار می​کند تا
۱- زندگی مرفهی برای خود و خانواده​اش فراهم کند.
۲- آينده خود و خانواده​اش را تامين کند.
۳- از احترام و منزلت اجتماعی برخوردار گردد.
۴- از نظر روحی ارضا شود.
۵- به مردم جامعه خود خدمت کند.
کليه مراتب فوق به ترتيب اتفاق می​افتد مثلا بسيار بعيد است که کاری که معاش و آينده شما را تامين نمی​کند بتواند از نظر روحی شما را اقناع کند يا به خدمت برای اجتماع وادار سازد.
سالها پيش پيرمردهايی بودند که هروز صبح به سنگ​چين کردن زمين​های بی​صاحب اطراف آبادی خود می​پرداختند و ساير اهالی روستا به تمسخر کار آنها مشغول می​شدند...
۲ تا ۳ نسل گذشت که نوادگان آنهاقدر استيلای ديروز اجداد خود را دریابند و با قطعه​ای از آن زمین​ها بتوانند همه عمر نوادگان تمسخرکنندگان را به خدمت بگیرند.
امروزه در دنيای حقيقی هر چيزی صاحبی دارد ولی در دنيای مجازی عده​ای به دنبال مالکيت بر عناوینی هستند که خود دست​اندر کار ساخت آنند.
ما آنها را تمسخر می​کنیم که مثلا ابوالبلاگر چیست و کیست...مشتری های روزانه دکان فلان بلاگر چه فرقی می​کند که کم باشند یا زیاد...اجازه بدهید فلان بلاگر قوانین خود ساخته​اش را به همه وبلاگستان تعمیم بدهد مگر چه می​شود؟ این استیلا که سب«مال خود کردن امکانات » نمی​شود.
در دنیای مجازی کسانی که به دنبال کار جدی با وبلاگند از همان پنج اصلی تبعیت می​کنند که برای کار کردن در دنیای حقیقی برشمردم.
همه در پی استیلا و مال خود کردن امکانات دنیای حقیقی از طریق توسعه مالکیت در دنیای مجازیند...حتی اگر همه نوشته​هایشان در مذمت پول و در جهت اثبات برتری فلسفه بر علم، دین بر دنیا، سیرت بر صورت و معنویات بر مادیات باشد!
وبلاگ نویسی برای من جدی نیست ...تفریح من وبلاگ نویسی است.
هم از این روست که ساعات بسیار محدود فراغتم را به این کار اختصاص می​دهم...
برای من وبلاگ نویسی در بردارنده یک لذت روحی است ...اگر چه برخی را خوش نیاید!!
من برای شکستن سکوت سوت می​زنم نه برای ساختن يک آهنگ حماسی.

پي‌نوشت:

به نظر من تجربه هر شخص فقط براي خودش معتبر است و به كار خودش مي‌آيد.

بهتر است بجاي آنكه از ديگران بخواهيم كه از تجارب ما استفاده كنند از آنها بخواهيم كه از تجارب خود بياموزند و بكار ببندند.

هر آدمي در مقايسه با خودش هر سال مجرب‌تر مي‌شود و نه در مقايسه با ديگران!