باز هم طلب کمک و راهنمایی

این ایمیل دوستی است که به من نوشته اند و درخواست کرده اند که نظرات شما را در مورد مشکلشان جویا شوم تا بتوانند بر اساس آنها نتیجه گیری و جمع بندی درستی برای آینده زندگی خود داشته باشند.

بی هیچ ویرایشی آن را کپی می کنم و نظر خودم را هم در کامنت دانی می نویسم.

گوشزد جان من اون پستی رو که مربوط به اون دختر بندر عباسی بود خوندم و خوب خیلی الان درگیرم.

می خوام ماجرای زندگی خودم رو بیان کنم تا از افراد کمک بگیرم در تصمیمم.

من در دوران دانشجویی دختری شاد و سر حال بودم که شیطنت از وجودم می بارید. از یه خانواده به ظاهر مذهبی یعنی که نماز بخون . روزه بگیر و حجاب داشته باش (نه چادر). با این تفکر که همه چیز به بهشت و جهنم ختم می شه و این آموزه ها هم در خونه بود و هم در مدرسه. در دوران دانشجویی بعد از گذراندن اولین عشق و اولین سکس و شکست در ان، مدام با یکی دوست می شدم و ارتباط جنسی هم خوب به اندازه یه بوسیدن و یه بغل خوابیدن بود. البته من دوستان پسر زیادی داشتم که صرفا دوست پسرم نبودن و ادمهای با معرفتی هم بودن. اینم بگم که من طبیعتم با پسرها راحت تر کنار می آمد تا با دخترها.خلاصه به خاطر نوع فعالیتها و کثرت دوستانم (من ذاتا ادم رفیق بازی هستم) خیلی بهم خوش می گذشت تا اینکه با این همسر فعلیم اشنا شدم و مثل خیلیهای دیگه که دوست پسرم شده بودن با اون هم ارتباطم رو شروع کردم ولی انگار ایندفه با دفه های دیگه فرق داشت چون همون اول گفت قصدش ازدواج هست. منم که عاشق تجربه همه چیز در عالم بودم می خواستم ازدواج رو تجربه کنم. یعنی اینکه من عاشقش نشدم ولی اون انگاری عاشق شده بود. بالطبع من با دوستان پسرم (نه دوست پسر چون با شروع یک رابطه دوست پسر قبلی دیگه وجود نداشت) هنوز در ارتباط بودم چون ما یک گروه هنری بودیم و روابطمون خیلی صمیمانه بود. حتی زمانی که عقد کردم یه سور درست و حسابی به همشون دادم (بدون حظور همسرم چون هنوز دانشگاه بودم اونم یه شهر دیگه). در دوران عقدم روابط دوستا نه ام رو کما بیش حفظ کرده بودم تا در اثر اصرارهای فراوان همسرم که همش می گفت "احساس می کنم تو یه کارایی کردی و به من نمی گی." یا " این کار من اگه درست نشده به این خاطره که معلوم نیست تو چکار کردی ؟" و من رو با این حرفاش می ترسوند. لازم به ذکره که من به همسرم نگفته بودم که این روابط رو داشته ام در گذشته. الان اما می دونم که چه اشتباهی کردم. اگه از همون اول خودم رو معرفی می کردم قدرت دفاع از خودم بیشتر بود. یه دلیل دیگه ای که بعدها یکی دیگه از دوستانم گفت و خودم هم بهش معتقد بودم این بود که" زندگی گذشته هر کسی مال خودشه و ضرری متوجه این فرد فعلی نیست پس نیازی به گفتنش هم نیست". به هر دلیل من کل ماجرا رو بهش گفتم. در مورد همسرم بگم که یه فرد سنتی و معتقد (مذهبی نه ولی امور مذهبیش رو به روش خودش انجام می ده). و کاملا احساسی و از یه طرف هم حلال مشکلات همه. اول شوکه شد گفت که می دونسته که من با ادمای زیادی در ارتباطم و دوست پسر هم دارم ولی نه تا این درجه از ارتباط. بعد احساس همدردی کرد. ولی رفت تو خودش...گریه کرد..کتکم زد..بعدش هم مجبورم کرد که ریز ماجراها رو براش تعریف کنم و گفت باید به پدر و برادرم هم موضوع رو بگم. تهدیدهایی که کرده بود کار خودش رو کرد و من ماجرا رو به پدرم و برادرم گفتم...برخورد اونها اما اینطور نبود. اونها معتقد بودن نباید ماجرا رو به شوهرم می گفتم. تصمیم به جدایی گرفتیم. حال و روز خوشی نداشتم بیشتر هم به این خاطر که چرا وجهه خودم رو در نزد پدرم و برادرم از دست دادم. (هر چند اونها اوایل شوکه شده بودن و پدرم رفتارش عوض شد ولی برادرم
نه.الان هم برای اون دو نفر همه چیز تموم شده). خلاصه خودش برگشت و به برادرم هم گفته بود"اونقدر دوستش دارم که نمی تونم ازش بگذرم" ما دوباره زندگیمون رو از سر گرفتیم ولی اثراتش در وجود همسرم بود. تا حدی که چندین مرتبه به بهانه های مختلف و با کشیدن این موضوع به وسط و متهم کردن من و زدن حرفهای رکیک من رو به باد کتک می گرفت و یه دفه دماغم شکست ویه دفه هم زیر چشمم کبود شد. هر بار هم بعد از کتکهاش ابراز پشیمونی می کرد وبلافاصله با من سکس انجام می داد و می گفت این باعث می شه که فراموش کنیم همه چیز رو. من اوایل به خاطر ترسهام از تهدیدهاش و بر انگیختن حس گناه در من مطابق میل اون رفتار می کردم. اما کم کم دارم احساس می کنم که دچار افسردگی شده ام. وقتی می بینم افرادی رو که همسران با گذشتی دارن و با درک و شعور از زندگیم بیشتر ناامید می شم. من می تونستم با یکی مثل خودم زندگی کنم. یکی که سکس قبل از ازدواج براش معضل نباشه. حجاب داشتن در مقابل غریبه یه اصل نباشه. اگه مشکلی برا زنش توی محیط کار به وجود اومد تمام تقصیرها رو به گردن همسرش نندازه. به سلایق همسرش احترام بذاره. توی خونه حرفهای رکیک نزنه. موقع ناراحتی با راه حلاش باعث ناراحتی بیشتر نشه و همدردی کنه با همسرش. اما اون روی سکه همسرم. حلال مشکلات خانواده هامون. در هر موردی افراد ازش کمک بخوان دریغ نمی کنه چه فکری چه اقتصادی. ادم پاکدامن. ادمی که همه چیزش خانوادشه و از صبح تا شب تلاش می کنه و زحمت می کشه. به طوری که تا الان در زندگی مشکل مالی انچنانی نداشته ایم. هیچ محدودیتی در کار کردن بیرون از خونه نداشته ام و بر عکس در محیطی کاملا مردانه بوده ام که تنها خودم زن بوده ام این یعنی اینکه همسرم شکاک نیست. باعث پیشرفت در کارم بوده. ادم خیلی مردمی و خوش برخورد با دیگران و کاملا چشم پاک. اهل هیچ فرقه و سیاستی هم نیست. یعنی که نه الکلیسم نه معتاد نه رفیق باز و هیچی.

خلاصه کنم در کتک کاری که اخیرا داشتیم و موضوع رو پیش کشید که تو چنین بودی و چنان بودی..جلوش وایسادم و گفتم باید ثابت کنی. جری تر شد و تهدید کرد که به فامیلم موضوع رو می گه. من دیگه چیزی نگفتم..دیگه داشتم به جدایی فکر می کردم..بعد که ارومتر شدیم من براش نامه نوشتم و از احساسم گفتم..می دونم که از تنهایی می ترسه و به من عادت کرده...قول داد که دیگه تکرار نمی کنه ولی من می دونم که ماجرا هنوز ادامه داره..از طرفی در خودم نمی بینم که طلاق بگیرم چون از بعدش می ترسم..صادقانه بگم از تنها شدن می ترسم از جامعه می ترسم.. در عین حال دیگه نمی خوام بیش از این زجر بکشم و دوست دارم زندگیم روال عادی داشته باشه. دوست دارم بدون ترس زندگی کنم. الان به طلاق هم فکر می کنم..ایا راه حلی به غیر از طلاق هم هست؟َ

الان این نامه رو که می نویسم در خونه ما اتش بسه...و حتی داریم یه خونه می خریم ولی من می خوام مشورت کنم با بقیه ببینم چه کنم می تونم به این زندگی خوش بین باشم.