چرا می‌نویسم!؟

ساعت ده شب است.

خسته از کار، به خانه که بر می‌گردم مادرم خانه ماست.

هنوز کاملا ننشسته‌ام که پسر بزرگم، که امسال دوم دبیرستان را تمام کرد مشغول ماساژ دادن شانه و گردن من می‌شود.

دو سه ماهی است که اصرار دارد که برایش موبایل بخرم و می‌گوید که همه دوستانش خریده‌اند.

من خودم موبایل ندارم...علاقه‌ای هم به داشتنش ندارم چرا که همیشه یا مطب هستم و یا خانه یا کنار عیال که در هر حال قابل دسترسم...و در غیر این صورت جایی هستم که حتما نیاز است در دسترس نباشم و موبایل نداشتن بهانه خوبی است!

می‌گفتم...با او شرط کرده بودم که معدل پایان سالش 4/19 بشود تا برایش بخرم و 27/19 شده بود و هر چه برای من استدلال می‌کرد که این 13/0 ناقابل تر از آن است که او را ازموبایل محروم کند به خرج من نمی‌رفت و می‌گفتم تربیت یک کار مستمر است و عهد و قرار را نمی‌توان به واسطه مهر پدر و فرزندی به زد ...درست ماساژ بده!

مادرم و مادرش به کمکش آمدند و خلاصه وساطت کردند و خر شدم و تربیت بچه را نیمه کاره رها کردم و قول خریدنش را دادم.

به اتاق آمدم که لباس خانه بپوشم و سر میز شام بروم که چشمم به کامپیوتر روشن افتاد.

نشستم...وبلاگم را باز کردم و کامنت‌های 24 ساعت اخیر را خواندم...دو تا ایمیل را جواب دادم و با دوستی دقایقی چت کردم و این همه در حالی بود که مباحثه مادرم و عیال در باب علت و راههای رفع اعتیاد من به اینترنت به گوش می‌رسید!

من می‌نویسم!

اول برای خودم که از این کار لذت می‌برم.

دوم برای دوستان یا رهگذرانی که از نوشته‌های من خوششان می‌آید.

و سوم برای مخالفانی که پیامگیر این وبلاگ نسبتا پر خواننده، فرصتی در اختیار آنان قرار می‌دهد که نه تنها به عقاید و باورهای من، که به هر چه در ذهنشان از من یافته و بافته و ساخته‌اند بتازند و آن را ویران کنند...این شاید فرصت مغتنمی باشد برای آنان که دریابند "برای درک نادرستی یک مسیر، حتما نباید تا انتهای آن را پیمود"!

نکته آخر اینکه

موقعی که وبلاگ قبلی مرا مخابرات فیلتر کرد ناراحت شدم ولی برایم غیر منتظره نبود.

وقتی پرشین بلاگ بدون هشدار قبلی آن را به همراه آرشیو مطالبش کاملا مسدود کرد نه تنها ناراحت که حیرت زده شدم.

اما امروز که نه مخابرات این وبلاگ را فیلتر کرده است و نه بلاگر قصد انسداد آن را دارد اصرار کسانی بر اینکه "ببند و برو" به شکل تلخی مرا می‌خنداند و متحیر می‌کند!

پی‌نوشت:

یکی از اقوام فوت کرده است و به ناچار فردا باید مطب را تعطیل کنم و به تهران بروم.

مصیبت آن خدا بیامرز یک طرف...مصیبت ضرر این تعطیل مطب هم یک طرف!