اتوبیوگرافی...با دوغ، ریحان و نان اضافه 2

تاریخ مشروطه کسروی را که می خواندم  چنان نت بر می داشتم و هر مطلبش را با روایت دیگران تطبیق می دادم که گویی بناست این مطلب را در دانشگاه تدریس کنم.
مقابله عرفان حافظ و مولانا و استخراج مفاهیم عمیق از هر مصرع و ساعتها در کتابخانه ها به دنبال "معنای واقعی و اصلی"  بیتی از حافظ و مولوی بودن چنان خانواده را از قبولی من در کنکور نا امید کرد که هنگامی که نتایج کنکور را اعلام می کردند همه آنها به خارج شهر رفته بودند و تا دو روز بعد از اعلام نتایج کنکور که به خانه برگشتند از قبولی من بی خبر بودند و حتی زحمت تلفن زدن و "خبر بد شنیدن" را به خودشان ندادند!!
برنامه شبانه من برای مدت بیش از ده سال چنین بود...ساعت 7 تا 45/7 گوش کردن رادیو اسراییل، سپس تا 5/8 گوش کرده به بی بی سی و دست آخر گوش کردن به صدای آمریکا...
این برنامه در طی روز با خواندن 5-3 روزنامه همراه می شد و چنین امر عبثی به همراه مطالعات بیهوده فلسفه و ادبیات مرا به یک دانشجوی پزشکی بسیار معمولی تبدیل کرده بود!...آدمی که برای خود رسالتی قایل بود و یک پزشک خوب بودن به تنهایی او را ارضا نمی کرد.
پس از پایان دوره سربازی، علیرغم اصرار پدر و دوستانم بدون شرکت در امتحانات تخصصی ( که قبولی در آنها در آن زمان به دلیل اینکه ظرفیت پذیرش رزیدنت متعاقب انقلاب فرهنگی کاملا خالی بود و بیشتر فارغ التحصیلان پزشکی عمومی در رشته ای قبول می شدند) به سربازی در یکی از محروم ترین نقاط ایران رفتم...داوطلبانه!!
پس از پایان دوره آموزشی در ارتش، به ترتیب نمره کسب شده در امتحانات، به سربازان (دکترهای وظیفه) اجازه داده می شد که محل خدمت خود را انتخاب کنند و من که در بین 29 نفر همدوره ای ها نفر دوم شده بودم در برابر دیدگان متحیر آنان، بدترین و دورترین جا را انتخاب کردم...می خواستم مردم محروم را بشناسم و به آنان خدمت کنم و مهم تر از همه تهذیب نفس...
پس از پایان خدمت سربازی، با جیب خالی به اصفهان برگشتم و برای خدمت طرح نیروی انسانی به روستایی اعزام شدم.
صبح ساعت شش بیدار می شدم و با مینی بوس به شهرستان مربوطه می رفتم و از آنجا با مینی بوس اداره بهداشت و درمان به روستای مذکور اعزام می شدم و ساعت 5/9 به آنجا می رسیدم...ساعت 2 بعد از ظهر این مسیر را برمی گشتم و ساعت 5/5 بعداز ظهر در خانه بودم.
وضعیت مالی بسیار بغرنج بود ...حقوق من برای اجاره خانه می رفت و حقوق همسرم برای خرج خانواده...آنقدر مرا با پسرهای فامیل مقایسه می کردند و وضعیت نابسامان اقتصادیم را همه به چشمم می آوردند که کلافه شده بودم.
در این میانه چیزی که هرگز ترک نمی شد کتابخوانی و روزنامه خوانی و گوش کردن به رادیوهای خارجی بود!
 تصمیم گرفتم که در امتحانات تخصص شرکت کنم.
برای آنکه بتوانم لیاقت های خودم را به منتقدین ریز و درشتم ثابت کنم تصمیم گرفتم که در بهتری رشته و بهترین دانشگاه ثبت نام کنم.
همین کار را کردم و پس از یک سال درس خواندن (با آن شرایط اقتصادی و رفت و آمد روزی هفت ساعت) در امتحانات پذیرش دستیار این رشته در این دانشگاه از بین حدود دویست متقاضی نفر دوم شدم در حالیکه هشت نفر ظرفیت داشت.

ادامه دارد...