قهر

اين نوشته را تقديم مي‌كنم به دو نفر از بهترين دوستانم در دنياي مجازي

دقيقا ده سال پيش، زماني كه من سي ساله بودم، يكي از اقوام خانم من كه زني چهل و شش ساله بود به عنوان زن دوم عقد مردي ۶۵ ساله در آمد كه زن و فرزندان بزرگ داشت و بسيار ثروتمند بود.
به دعوت من براي گذراندن ماه عسل به اصفهان آمدند و ده روز مهمان ما بودند.
در يكي از اين روزها در حين صحبت راجع به افزايش فساد من به ذكر خاطره‌اي پرداختم كه چگونه يكي از منشي‌هايم كه زني شوهردار بود و عاشق من شده بود را اخراج كردم چرا كه مي‌گفت من حقوق نمي‌خواهم و پول بيمه خودم را هم از شوهرم مي‌گيرم و به تو مي‌دهم كه بتوانم اينجا پيش تو كار كنم!...چهره تازه داماد در هم رفت و دمغ شد.
چندي بعد كه به تهران رفتيم از عروس و داماد سراغ گرفتيم و كاشف به عمل آمد كه داماد از دست من بسيار ناراحت است و آن خاطره‌گويي را توهين به خود تلقي كرده است كه : منظور گوشزد اين بوده است كه طعنه بزند و بگويد كه شما مردان مسن بايد با پول خرج كردن دل خانم‌ها را به دست آوريد ولي ما مردان جوان و خوش تيپ نه تنها به پول خرج كردن به اين منظور نيازي نداريم بلكه در صورت لزوم مي‌توانيم براي شما هم خرج كنيم!
من در پاسخ در كمال ادب پيغام دادم كه چنين منظوري نداشته‌ام...پاسخ فرستاد كه بايد در جمع از من و همسرم عذر خواهي كني!
همه فاميل و خود من لجمان گرفت...پيغام دادم كه عذر خواهي كه نمي‌كنم...حتي اگر آن منظور كه شما گفتي در كلام من مستتر بوده است توهين تلقي نمي‌شود...فوقش واقعيتي است ناگوار!
از تهران كه برگشتيم در همه فاميل شايع كرد كه من به زن او نظر داشته‌ام...خبر كه به من رسيد برايم اهميتي نداشت ولي از حيث خانمم ناراحت شدم ولي واكنش فاميل او به اين مسئله بي‌اعتنايي مطلق بود و خودش هم كه ابتدا با بحث و جدل مي‌خواست براي ديگران پوچ بودن اين ادعا را ثابت كند وقتي ديد كه همگان با ريشخند با ادعاي تازه داماد برخورد مي‌كنند و به او مي‌خندند آرام شد.
تازه داماد ولي دست بردار نبود...براي زن طلا و جواهرات و آپارتمان و اتوموبيل و ...مي‌خريد فقط مطلقا ملاقاتش را با من و خانمم كه بسيار دوستمان مي‌داشت ممنوع كرده بود...حتي باوركردني نيست ولي سيستم ضبط مكالمات بر روي تلفنش نصب كرده بود و تماس تلفني او را با ما ممنوع كرده بود.
خانواده عيال بسيار مهماني‌هاي بزرگ برگزار مي‌كنند و هر سال در ۵-۶ مهماني بزرگ دعوت ما را هم مي‌گيرند...ما مي‌رفتيم و آنان نمي‌آمدند...صد البته براي من اصلا مهم نبود...به مرور حتي تازه عروس را مقصر مي‌دانستم كه چگونه در كتمان و وارونه نمايي حقيقت با سكوت خود كمك مي‌كند.
اما كم‌كم با دور شدن از زمان واقعه و با دور بودن ما از صحنه نزاع و نيز با توجه به تمول داماد كه با كمك هاي مالي به افراد خانواده مي‌كرد ورق برگشت.
گروهي از كساني كه تا پيش از اين ايشان را كاملن مقصر مي‌دانستند كم‌كم در لباس خيرخواهي و تظاهر به بي‌طرفي، طرف ايشان را گرفتند و ...به تدريج ديگر در مهماني‌ها، به خاطر او، ما را دعوت نمي‌كردند و البته گاهي بقيه هم كه ما را دعوت مي‌كردند خودمان نمي‌رفتيم...
ده سال از اين ماجرا گذشت و در اين مدت جز در مراسم ختم برادر زن من كه داماد و من به اجبار روبرو شديم همديگر را ملاقات نكرديم و كل حوادث از ياد من رفته بود تا اينكه دو ماه پيش...
دو ماه پيش خانم من با تعدادي از اقوامش كه مهمان ما در اصفهان بودند به طور تصادفي آقاي داماد را در هتل شاه عباس مي‌بينند و چون اقوام همگي به سلام و احوالپرسي مي‌پردازند خانم من هم به رسم ادب احوالپرسي مي‌كند و ايشان را به خانه ما دعوت مي‌نمايد.
در خانه براي من تعريف كردند كه پيرمرد هفتاد و پنج ساله به مدت يك ساعت با هيجان هر چه تمام‌تر به بازگويي برداشت‌هاي خود از آن ماجرا پرداخته بود و حتي انكار همراهان و خانم من كوچكترين تاثيري بر او نداشته است...
قصه كه به اينجا رسيد دلم برايش سوخت.
او آدم بدي نبود و از من چيزي بجز عذر‌خواهي نمي‌خواست و من اين دو كلمه بي‌ارزش را از او دريغ كرده بودم و در طي اين ساليان برايش رنج و تعبي فراهم كرده بودم كه پس از ده سال، شعله‌اش از زبانه كشيدن نياسوده بود.
من كه روزي دهها بار از دهها نفر بي‌جهت و با جهت عذر خواهي مي‌كردم شده بودم يك طرف فرآيند لجاجت!
بارها شعار داده بودم كه ناسزا و تحسين و تمجيد و سپاس و پوزش و موعظه و ...را از يك جنس مي‌دانم و برايم علي‌السويه‌اند ولي در عمل زندگي اين زن و شوهر را در مسيري قرار داده بودم كه سزاوارش نبودند.
هفته بعد به تهران رفتم و جلوي تعدادي از اقوام از او معذرت خواستم و برگشتم...
امروز كه نگاه مي‌كنم هيچ چيزي از من كم نشده است!