سالگرد ازدواج

از پيچ كوچه كه پيچيدم، براي پنجاهمين بار با ريتم مخصوصي بوق زدم...بوق بو بوق ... و براي پنجاهمين بار در آن روز در آينه ديدم كه پنجره آن خانه دانشجويي باز شد و سر سه دختر از آن خارج گرديد كه با خنده‌هاي شيطنت آميز، دانشجوي همكلاسي پر‌روي (به قول امروزي‌ها باحال) خود را رصد كردند تا در پيچ بعدي ناپديد شد...اما من عاشق سر چهارم شده بودم كه هيچگاه از پنجره بيرون نمي‌آمد!
حتما اطلاع نداشت!
من تصميم به اطلاع رساني گرفتم!
نامه‌اي نوشتم و برايش توضيح دادم و به نشانيش پست كردم...ظاهرا به دستش نرسيد چون كماكان همان سه سر از پنجره بيرون مي‌آمد وگرنه امكان نداشت كه او از من خوشش نيايد!...لعنت به اين پست!
نامه دوم، سوم و چهارم را به فاصله يك هفته فرستادم و كماكان براي آزمايش نتايج آن روزي پنجاه بار از آن كوچه رد مي‌شدم و بوق مي‌زدم...چه كنيم... با حال!! بوديم ديگه!
تا اينكه پس از نامه چهارم روزي پسر بچه ده ساله‌اي، زنگ خانه ما را زد:
خواهرم پيغام داده ساعت پنج بعداز ظهر سر كوچه منتظرتون هستم...و مثل تيرتخش در رفت كره خر!
با چه شوق و ذوقي سر و صورت را صفا دادم و سر قرار رفتم نگفتني است...حتي اگر بگويم شما آدمهاي عاشق نشده سرتان كه نمي‌شود!
خلاصه شير رفتم و روباه برگشتم...وقتي كه به من گفت لطفا ديگر نه به من نامه بنويس و نه از كوچه ما بوق‌زنان رد شو...آبرو و حيثيت مرا برده‌اي...من حاضر نيستم با تو هم كلام شوم چه رسد به اينكه ازدواج كنم.
اما من باحال‌تر از اين حرفها بودم كه ميدان را خالي كنم...براي اعاده حيثيت تلفن آنها را گير آوردم و چون در خانه تلفن نداشتيم و تلفن‌هاي عمومي هم شلوغ بود تصميم گرفتم كه ساعت يازده شب به او زنگ بزنم كه كسي مزاحم نشود.
ساعت يازده شب زنگ زدم...تعجب كرد ولي قطع نكرد و سعي كرد كه به من تفهيم كند كه چرا حاضر به دوستي با من نيست...چه تلاش بيهوده‌اي كه تا شش صبح ادامه يافت!
فردا شب دوباره يازده تا شش صبح...سرپا در تلفن عمومي!
شب سوم...شب چهارم...پنجم...ششم...هفتم...هشتم...نهم...دهم
ده شب متوالي تا صبح بيدار بودم و سر پا ايستاده حرف مي‌زدم و روزهايش دانشگاه مي‌رفتم وبيخوابي و خستگي بر من چيره نشده بود...عاشقي را تجربه مي‌كردم.
شب پنجم بود كه اتومبيل گشت پليس ساعت پنج صبح كنار باجه تلفن توقف كرد و دو مامور از آن پياده شدند و به طرف من آمدند و من بلافاصله قطع كردم.
به من اخطار دادند كه به آرامي دستت را روي سرت بگذار و خارج شو...مثل بچه آدم به حرفشان گوش كردم و خارج شدم.
از آن طرف خيابان، نگهبان يكي از شركت‌هاي دولتي دوان دوان به سوي ما آمد و با كريه‌ترين نيشخند ممكن، با صدايي كه رنگ دنائت داشت، رو به من كرد و گفت: حالا كه بردنت آب خنك به خوردت دادن ديگه شب تا صبح با دختري مردم لاس نمي‌زني؟...عاشق شدي هان؟...عاشقي از سرت مي‌افته!
مرا سوار ماشين پليس كردند و افسر مربوطه كه مرد مسني بود ماجرا را پرسيد...شرح دادم.
دلش برايم سوخت...مرا به خانه رساند و گفت: اين مرتيكه حزب‌الهي هر شب زنگ مي‌زنه كه بياييد يكي از اينجا داره تا صبح تلفن مي‌زنه...حتما به يه دختري زنگ مي‌زنه!
امشب ديگه افسر نگهبان ما رو فرستاده كه ظاهرا جلوي اين مردك فضول دستگيرت كنيم تا خفه‌خون بگيره... تو هم از فردا شب برو يك جاي ديگه زنگ بزن!
بعد از شب دهم خانواده كه از بيخوابي‌هاي هر شب من به قضيه پي برده بودند، به خواستگاري دختري رفتند كه حالا ديگه از من عاشق‌تر بود!!

****************

بهش گفتم من زني مي‌خوام كه وقتي وارد خونه مي‌شم يك دستش شربت و دست ديگه‌اش گل باشه و به استقبالم بياد.
گفت: تو منو بسون...من شربت خنك تو حلقت مي‌ريزم گل به پات!
بهش گفتم من مي‌خوام وقتي نعره مي‌زنم زنم جلوم بلرزه و دندوناش چيليك چيليك بخوره به هم
گفت: تو منو بسون...حرف هم كه بزني من جلوت مي‌لرزم!
بهش گفتم كه دوست دارم از راه كه مي‌رسم زنم پاهامو بذاره توي آب ولرم و ماساج بده
گفت: تو منو بسون...پاهاتو رو تخم چشام مي‌ذارم!
بهش گفتم: ...
گفت: تو منو بسون!
حيف كه اون زمان شروط ضمن عقد قرص و قايم نبود!!

******************

يقه منو گرفته كشون كشون مي‌بره تو طلا فروشي كه هديه بيستمين سالگرد ازدواج براش بخرم.
بهش مي‌گم : يكي از دوستان بلاگرم يك مطلب نوشته تو وبلاگش و تقديم كرده به خانمش
مي‌گه: غلط كرده اون با تو!! ( با عرض معذرت از آشپز باشي عزيز!)
مي‌گم: آخه كادو كه زوري نميشه
مي‌گه: حالا مي‌بينيم!!
انگشتر برليان را كه انگشتش كرد ديدم كه حق با او بوده!!

*******************

امروز بيستمين سالگرد ازدواج من است...چيزي از آن عشق در گذر زمان كم نشده اگرچه گاه بر آن عتيقه غباري نشسته است.

پي‌نوشت:

خدايش خير دهاد هر كه بتواند اين وبلاگ را بپينگاند!

اين بلاگ رولينگ اگر خراب است چرا براي همه خراب نيست؟...اينجا هم پارتي‌بازي!؟

پي پي نوشت!

عكس براي زيتون دير باور!