غمگين‌تر از آنيم كه با باد برقصيم

غمگين‌تر از آنيم كه با باد برقصيم

نوروز شكفته است، شكوفار بمانيم
 صد بار بپژمرده و هر بار بمانيم 

ما بر لب اين پنجره بسيار نشستيم
تا آمدن يار چه بسيار بمانيم

غمگين‌تر از آنيم كه با باد برقصيم
دلمرده‌تر از آن كه به گلزار بمانيم

با اينهمه دلمردگي و غمگني اما
با آرزوي ديدن دلدار بمانيم

قصد داشتم نمد كهنه سال پيشين را چوب بزنم ديدم كه از اين كار جز مرده غباري حاصل نمي‌شود كه دامن تكاندن از آن سهل نيست. مي‌خواستم كه نماي سال پيش رو را تصوير كنم ديدم كه بسيار كبوتران خيال به آسمان فرستاده‌ام ... بهتر است تا باز آمدن آنها دست نگه دارم. آرزو داشتم پرده را به يك سو زنم و به آسماني آبي خورشيدي فروزان و هوايي طربناك مهمانتان كنم ...نتوانستم بهار پشت پنجره است و دستان من توان گشودن آن را ندارد. دلم به ديدن آسمان آبي ابري مي‌شود ... اما براي تو اي نازنين يار، پر گشودن آرزومندم در اين هوا و كام بر گرفتن از اين بهار...بهار...بهار نوروزتان نو باد و باغ دلتان شكوفا

پي‌نوشت اين شعر را، پس از بيست سال شعر نگفتن، امروز حين نوشتن اين مطلب سرودم و نوشتم. اين توضيح را دادم كه يك وقت خداي نكرده با شعر حافظ و سعدي اشتباه نگيريد!!