در باب مسدود كردن وبلاگ من توسط پرشين بلاگ

امروز پرشين بلاگ وبلاگ مرا به دليل عدم رعايت توافقنامه خود مسدود كرد. البته من اين توافق نامه را نخوانده ام . اينكه بدون اطلاع قبلي جل و پلاسم را وسط خيابان بگذارند هم البته حق صاحبخانه است. اينكه ميكروفوني را كه خود در اختيار همه از جمله من گذاشته اند پس بگيرند هم برايم شگفت آور نبود و نيست... ولي راستش را بخواهيد دلم براي آدمي كه اين كار را كرده و شايد حالا هم بدنبال من به اينجا آمده ...تا رد مرا بگيرد...حال مرا بگيرد!!...دلم برايش مي سوزد! اين جملات را خطاب به او مي نويسم: دوست عزيز! اينجا يك فضاي مجازي است...تو بيهوده سعي مي كني كه دور قسمت خودت ديوار بكشي! اگر هم بتواني...خود را زنداني كرده اي و مرا رهانده اي. وبلاگ من از زماني كه مشمول فيلتر شده بود هفته اي سيصد بازديد كننده بيشتر نداشت و خود خوب مي داني كه سيصد نفر در هفته عددي نيست كه به حساب بيايد. دوست دارم صميمانه به من بگويي چرا وبلاگ مرا مسدود كردي؟ از من خوشت نمي آيد؟...تو كه مرا...من حقيقي را...نمي شناسي. من مجازي هم فقط نوشته هاي من است و نه رفتارم...آه فهميدم از نوشته هاي من خوشت نمي آيد! دوست داري كه ديگر ننويسم تا تو آسوده باشي؟...راجع به آن فكر خواهم كرد. ولي تو هم به اين گفته من فكر كن: من و امثال من علت وجودي تو و امثال تو هستيم و از اين نظر بايد مديون ما باشي...ما دگر انديشانيم كه با فراخ كردن دايره تمنا و تقاضا، فضا را براي تحرك تو و امثال تو مي گشاييم تا از حاشيه به مركز آييد و احساس "نرمال بودن" كنيد... احساس نرمال بودن بكن ولي خود را مقياس نرمال بودن ندان!!