ماجراهای مطبی

چند شب پیش در مطب منشی وارد اتاق شد و گفت که بیماری برای انجام کاری که تعرفه دولتی اش صد و پنجاه هزار تومان است مراجعه کرده و اظهار می کند که فعلا پنجاه هزار تومان بیشتر ندارد.

قبل از اینکه من شروع به صحبت کنم مرد جوان و هیکل داری (که بسیار از نظر قیافه و رفتار و گفتار شبیه امیر جعفری بازیگر فیلم میوه ممنوعه بود ولی از او درشت تر!) بدون توجه به اینکه بیمار دیگری در اتاق نشسته است وارد شد و پشت سر او نیز پیرزنی به داخل اتاق آمد.

مرد با لحن پرخاشگرانه در حالی که دستانش را به طرف من تکان می داد شروع به صحبت کرد که صد هزار تومان دنبالم نیست و شما وظیفه داری که زن من را امشب ببینی و فردا صبح اول وقت من صد هزار تومان که هیچ، صد ملیون تومان هم که بخواهی برایت می آورم.

به او گفتم که کار بیمارت اورژانسی نیست و می توانی فردا صبح با کل مبلغ مراجعه کنی.

اصرار کرد که همین امشب می خواهم آن را انجام دهم.

قبول کردم و از او خواستم که بیرون باشد تا من به منشی توضیحات لازم را بدهم.

همراه با پیرزن بیرون رفتند و من به منشی گفتم که یکی از النگوهای پیرزن را به عنوان وثیقه بگیر و به آنها رسید بده.

منشی رفت و برگشت و گفت که آقاهه مخالفت می کند و می گوید اگر بخواهی یک کارت شناسایی می گذارم.

با توجه به بیش از بیست کارت شناسایی که در کشوی میزم خاک می خورد و بیماران از قید آنها گذشته اند و بدهی شان را نیاورده اند با پیشنهادش مخالفت کردم و به منشی ام گفتم که اگر النگو گرو گذاشت که هیچ وگرنه برود و فردا با ÷ول کامل بیاید و در هر حال نگذار داخل اتاق شود.

منشی پیام مرا که برد آشوب به پا شد...سر و صدای مرد بلند شد و می خواست در اتاق را باز کند و داخل شود که منشی ام داد زد که دکتر دارد یک مریض خانم را معاینه می کند و حق نداری که وارد اتاق شوی و مردک هم از ترس سایر بیماران وارد نشد ولی با صدای بلند شروع به داد و بیداد کرد که :

مگه شهر هرته...مگه می تونه مریض منو نبینه...من اینجا می شینم تا حالیش کنم که یک من ماست چقدر کره داره و از این صحبت ها.

منشی و سایر بیماران هم حرفی نمی زدند و یکی دو بار هم صدایی آمد که خوب یک چیزی وثیقه بگذار و مریضت را ببر پیش دکتر که با مخالفت شدید مرد مواجه شد.

تقریبا نیم ساعت گذشت و کم کم مرد خسته شد و صدایش قطع شد.

چند دقیقه بعد منشی در حالی که می خندید وارد اتاق شد و گفت:

مرده یواشکی آمده پیش من و از جیبش یک چک پول صد هزار تومانی درآورد و داد و گفت بگیر این بقیه پول اما بقیه بیماران نفهمند!! و من هم با صدای بلند گفتم پس تو که پول داری و فردا صبح می خواهی صد ملیون بیاری چرا از اول نمی دی و این همه شلوغ بازی در می آوریو فیلم بازی می کنی!

پی نوشت:

چند سال پیش که تازه تخصص گرفته بودم و هنوز مطب نداشتم، یکی از همکاران که قصد سفر یک ماهه ای را داشت از من خواست که در غیاب او در مطبش بنشینم و بیمارانش را ویزیت کنم.

قبول کردم.

روزی یکی از بیماران که مردی حدودا چهل ساله بود در حالی که رفتار بسیار صمیمانه ای داشت وارد شد و با من دست داد و نشست.

از او پرسیدم که مشکلتان چیست؟

جواب داد که برای همان مشکل همیشگی آمده ام.

پرسیدم که میشه بیشتر توضیح بدید؟

نگاهی سرشار از شماتت همراه با دلخوری به من انداخت و گفت: آقای دکترواقعا از شما انتظار نداشتم. ده ساله که من مریض شما هستم و هنوز من رو نمی شناسی و بیماریم رو فراموش می کنی!

راست می گن که دکترا فقط چشمشون به جیب مریض هاشونه!

دیدم خیلی دور برداشته پریدم وسط حرفش و گفتم:

شما که اینقدر ادعای دوستی و صمیمیت با دکتر رو داری و ده ساله پیشش می آیی، متوجه نشدی که من همون دکتر نیستم وایشون جاشون رو با من عوض کرده اند اما انتظار داری که ایشون یا من بیش از هزار مریضی رو که بیماران ثابت این مطب هستند بشناسیم و جزییات بیماریشان رو هم به یاد بیاریم!

پی نوشت دوم:

چند روز پیش در حین ویزیت بیماری در مطب باز شد و آقای مسنی وارد گردید در حالی که منشی فریاد زنان از او می خواست که وارد نشود.

پیرمرد که یک پزشک قدیمی بود می خواست که خارج از نوبت ویزیت شود.

از منشی خواستم که از سایر بیماران اجازه بگیرد و او بعد از دو مریض دیگر وارد شد و ویزیت گردید و رفت.

یک ساعت بعد منشی آمد و گفت: همان آقای دکتر روی خط تلفن با شما کار دارد.

گوشی را برداشتم واو بعد از احوالپرسی به ذکر یک ماجرای طولانی پرداخت که در جوانی وقتی به نزد یکی از استادانش رفته است از ایشان حق ویزیت دریافت نکرده است.

پس از نزدیک به ده دقیقه داستان گویی از من پرسید که چرا ویزیت او را پس نداده ام؟

گفتم که من دلیلی نمی بینم که اگر برای بیماری به همکاری مراجعه می کنم ویزیت نپردازم و همزمان از همکاران هم ویزیت دریافت می کنم مگر آن که از دوستانم باشند یا آنان را از قبل بشناسم...از طرف دیگر مطب هزینه های فراوانی دارد که با همین حق العلاج ها تامین می شود و شروع کردم که برایش مختصری از هزینه ها را بگویم که با بی حوصلگی از آن طرف خط گفت که من کاری به این کارها ندارم.

گفتم: می دانم...برای شما هم فقط همین مهم است که ویزیت خودتان را پس بگیرید وگرنه استدلالات طرف مقابل اهمیتی ندارد.

بدون خداحافظی قطع کرد.