ازدواج با پسوند پشیمانی

به درخواست نویسنده نامه ایشان برداشته شد.

پی نوشت:

دوست عزیز

ازدواج چه با عشق آغاز و توام باشد و چه بی عشق، تداوم آن با "منافع مشترک" است چرا که همان طور که شبنم در مقاله ای که ترجمه کرده بود نشان داد عمر هورمون های مولد عشق بیش از 2 سال نیست.

این منافع مشترک (که لزوما و منحصرا هم منافع اقتصادی نیستند) است که سبب می شود یکی از طرفین این شراکت احساس ضرر یا سود کند و مصمم به ادامه یا قطع رابطه گردد.

به همین علت است که من قبلا هم در این وبلاگ و وبلاگ مرحوم!! قبلی براین امر تاکید کرده ام که ملاک های قابل ارزیابی مثل ثروت، تحصیلات، سطح خانوادگی و زیبایی مهم تر از ملاک های غیرقابل ارزیابی مثل صداقت، نجابت، فروتنی و سخاوت است چرا که موقعی که عمر دو ساله عشق به پایان برسد و رشته پیوند فرسوده گردد این ملاک های قابل ارزیابی اند که به عنوان "سهمی که هر یک از طرفین به شراکت می گذارند" به میدان می آیند و نقش خود را به عنوان منافع مشترک بازی می کنند.

مسئله ساده است...شما در بدو ازدواج ملاک های قابل ارزیابی را لحاظ نکرده ای و الآن در "شراکت" خود با همسرت خود را بازنده می یابی چرا که سهمی بیشتر گذاشته ای و کاری بیشتر می کنی و سودی متناسب نمی بری.

این حس شبیه موقعی است که صد ملیون می دهی و آپارتمانی می خری و بعد می بینی که دوستانت با مبالغ کمتر از آن آپارتمانهای بهتر و مناسب تری خریده اند!

الآن هم دودلی ات بابت آن است که ضرر قطع رابطه (پرداخت مهریه و از بین رفتن اعتبار اجتماعی و ...) بیشتر است یا ادامه رابطه.

اما راه حل

به نظر من به ملاک های قابل ارزیابی همسرت نمره بده و مثلا از نظر زیبایی 18 و تحصیلات 14 و سطح خانوادگی 15 و ...همین کار را برای خودت هم انجام بده...اگر آدم منصفی نیستی از دوستی که هر دو قبولش دارید درخواست کن که این کار را برایت بکند و سپس آنها را با هم مقایسه کن.

اگر مجموع نمرات خود و همسرت تقریبا شبیه به هم است بدون هراس به زندگی مشترک ادامه بده.

اگر در برخی از موارد نمره او قابل اصلاح است به او یاد آوری کن و فرصتی به او بده که نمره اش را اصلاح کند و اگر تفاوت نمره هایتان زیاد است این ازدواج از لحاظ منطقی قابل دوام نیست...ختم کن.