رخت‌ها را بکنیم

بیست و یکی دو ساله که بودم در گروه همتایان همه مان "مرد" شده بودیم جز علی، همان که در پست پیشین ماجرای عروسیش را نوشتم.
بد جور به همه پیله کرده بود و سپرده بود که: "اگه خانوم بلند کردین باید منو هم خبر کنین" ما هم در جوابش می‌گفتیم: "با همون کفدست خانوم حال کن!"
روزی یکی دو بار به همه دوستان زنگ می‌زد و سراغ می‌گرفت تا اینکه شبی با 3 نفر از بچه‌ها تصمیم گرفتیم سر به سرش بگذاریم.
من، علیرضا؛ حمید و سروش با ماشین علیرضا به در خانه آنها رفتیم.
سروش چادری سرش کرد و در صندلی جلوی ماشین بغل دست علیرضا نشست.
من و حمید هم زنگ در خانه علی را زدیم و گفتیم زود بدو بیا که خانوم جور کرده‌ایم!
ده دقیقه بعد در صندلی عقب پشت سر سروش و کنار دست من نشسته بود.
هوا بسیار سرد بود و برف ملایمی هم می‌آمد...از من پرسید اسمشون چیه؟ گفتم سپیده خانوم!
6-5 دقیقه در خیابان پرسه زدیم و فکر می‌کردیم که فورا متوجه کلک ما بشود ولی نشد.
یکباره پشت یک چراغ قرمز دیدیم که ماشین گشت منکرات بغل دست ما ایستاد.
رنگ علی مثل زردچوبه شد و رفت زیر صندلی و نالید : بدبخت شدیم...حالا جواب مامانمو چی بدم!؟
سروش هم از فرصت استفاده کرد و بلافاصله چادرش را برداشت و از پشت چراغ که رد شدیم دوباره چادر را سرش کرد و علی بالا آمد!
من گفتم بهتره سپیده خانم را پیاده کنیم...فریاد علی به آسمان رفت که خود تو رو پیاده می‌کنیم!
گفتم آخه جا نداریم...گفت می‌ریم خونه علیرضا که دارن می‌سازن!
علیرضا گفت آخه اونجا که هیچ وسیله‌ای نیست...هنوز رنگ و نقاشی نشده و حتی یک موکت هم توش نیست...جواب داد من این حرفها حالیم نیست!
به خانه علیرضا رفتیم که در یک مجتمع در حال ساخت بود و در طول این مدت سپیده خانم یک کلمه هم حرف نمی‌زد.
دم در خانه بنا شد که سپیده خانم و علیرضا اول بروند تا نگهبان شک نکند!! و بعد ما برویم.
وارد آپارتمان که شدیم با یک ساختمان که تازه چند تا از درهایش را آورده بودند مواجه شدیم...بسیار سرد بود و شیشه هم نداشت.
علیرضا وسط هال ایستاده بود و گفت سپیده داخل اتاق است و باید قرعه بکشیم که چه کسی اول برود سروقتش!
قرعه کشی انجام شد...اول حمید، دوم علیرضا، سوم من و چهارم علی!...کاردش می‌زدی خونش در نمی‌آمد.
حمید رفت و یک ربع ساعت بعد بیرون آمد و با گفته‌هایش چنان آتش علی را تیز کرد که هر چه به علیرضا التماس کرد که نوبتش را به او بدهد قبول نکرد!
علیرضا به داخل اتاق رفت و علی شروع به تطمیع من کرد که اگر نوبتت را به من بدهی جبران می‌کنم و ...چه و چه!
گفتم پانصد تومان می‌گیرم و نوبتم را می‌دهم...قبول کرد و پانصد تومان را داد.
علیرضا نامردی نکرد و سه ربع ساعت در آن سرما ما را وسط هال نگه داشنت و علی که بی‌قرار شده بود چند بار می‌خواست که داخل اتاق شود و ما نگذاشتیم.
بالاخره علیرضا بیرون آمد و گفت عجب تکه‌ایه لامصب!
علی می‌خواست وارد اتاق شود که من پیشنهاد کردم که چون داخل اتاق جایی برای آویزان کردن لباسهایت نیست بهتره همین جا در‌بیاری تا برات نگه داریم...قبول کرد.
پالتو و کت و ژاکت و پیراهن و لباس گرم و زیر پیراهنی را که درآورد دیدیم که زیرش شکم‌بند!! هم پوشیده است!...آن را هم درآورد و شکم دنبه‌ای بدون مویش را بیرون انداخت.
سپس شلوار و شلوار گرو را در آورد و زیرش فتق‌بند هم بسته بود...با خنده پرسیدم مگه تو فتق هم داری؟...گفت بابام داره!!! مامانم می‌گه تو هم احتیاطا ببند!!
شورتش را که درآورد نزدیک بود از خنده روده‌بر شویم...علی کوچولو بزرگ شده بود و با وردست‌های ناموسش که تا به تا بودند منظره‌ای بس بدیع را ایجاد کرده بود!
به اتاق که رفت فریادش بلند شد...سپیده...سپیده خانوم...کوجای؟‌(کجایی؟)...ما در حالی که از شدت خنده منفجر شده بودیم به اتاق رفتیم و دیدیم که علی در بالکن اتاق با همان حالت ایساده و می‌گه: نیستش!

و در همان حال سروش از داخل کمد اتاق بیرون پرید و ما از شدت خنده وسط ساختمان روی سرامیک‌ها ولوشدیم...

امروز که به یاد این ماجرا افتاده بودم با خودم فکر کردم که در جامعه امروز ما که فاصله بین بلوغ جنسی و ازدواج گاه بیش از 15 تا بیست سال طول می‌کشد با غریزه جنسی چه باید کرد؟

به طور مشخص:

نظر شما راجع به س.ک.س قبل از ازدواج چیست؟

برای خودتان...همسرتان(قبل از ازدواج)...پسرتان... و دخترتان

سوال سختی است...قبول دارم.

رخت‌ها را بکنیم؟
یار در یک قدمی است.

پی نوشت:

لطفا به بحث کامنتدانی بپیوندید و اگر این پیامگیر "بد ادا" اجازه داد نظرتان را بنویسید.

اگر دوستی بتواند از نظر فنی مشکل کامنتدانی مرا حل کند سپاسگزار او خواهم بود.

پی‌نوشت2:

قصد داشتم که شرح بازدیدم از جنده‌خانه آنکارا را برای انبساط خاطر شما در اینجا بنویسم که با تشر عیال، فعلا منصرف شدم!

او یادآوری کرد که به سبب دهن لقی برخی از معتمدین، در حال حاضر در دنیای حقیقی تعدادی از متشخصین ،که من نزد آنان اندک آبرویی داشتم، مرا به عنوان صاحب این وبلاگ می‌شناسند و شکرهایی را که می‌خورم دنبال می‌کنند!

بنابراین آن خاطره که از کفتان رفت مثل همان آبرو که از کف من رفت!

قبلا گفته بودم که "ترجیح می‌دهم در پره بمانم و فاش بگویم تا آنکه فاش گردم و در پرده بگویم" ولی احتمالا بعد از این باید فاتحه فاش‌گویی را بخوانم چرا که از پرده برون افتادم!