خاطرات دهه شصت

اینترن که بودیم شبی با یکی از دوستان در اتاق استراحت خوابیده بودیم که در باز شد و رییس انجمن اسلامی به داخل اتاق آمد و تخت دیگر را در این اتاق اشغال کرد.

این حضور در آن سالها (دهد شصت) به معنی آن بود که صبح قبل از اذان باید بیدار شویم و وضو بگیریم و نماز صبح را بخوانیم! صبح با اکراه بیدار شدیم و من با رییس رفتیم و وضو گرفتیم و برگشتیم و آن دوستم هم بعد از ما رفت و موقعی که نماز ما تمام شد نماز خود را شروع کرد.

من همینطور که با رییس حرف می زدم دیدم که دوستم رکعت دوم را که تمام کرد نماز را ختم نکرد! و برای رکعت سوم بلند شد.

از ترس آنکه رییس متوجه شود تند و تند شروع به صحبت با رییس کردم تا حواسش پرت شود و با کمال تعجب دیدم که رکعت سوم را هم تمام کرد و مشغول رکعت چهارم شد!

رییس را با هر زحمتی بود به بهانه ای از اتاق بیرون کردم و چنان با اردنگی به ماتحت رفیقم که به سجده رفته بود زدم که سکندری خورد و افتاد گوشه اتاق...

کره خر! نماز که نمی خواند هیچ...اصلا نمی دانست نماز صبح چند رکعت است ولی کوتاه هم نمی آمد!

شما از دهه شصت چه می دانید؟...خاطره ای ندارید؟

پی‌نوشت1:

لطفا به این نوشته لینک بدهید!

به باور من حکومت مصرانه در پی ایجاد و نهادینه کردن شرایطی مشابه دهه شصت است.

شرایطی که در آن 4-3 روزنامه کاملا حکومتی همراه با دو کانال تلویزیون دولتی کار اطلاع رسانی را به عهده داشتند و کوپن های ارزاق ماهیانه و اقتصاد کاملا دولتی چرخ جامعه را می‌چرخاند. دوره ای که فضای امنیتی سبب شد که هزاران نفر در زندانها اعدام شوند و کسی نه مطلع شود و نه در صورت اطلاع جرئت مخالفت داشته باشد. دورانی که جنگ نعمت خوانده می‌شد و کسی حتی تلویحا به آن اعتراض نمی‌کرد.

روزگاری که بیش از 50 امام زمان قلابی سوار بر اسب در جبهه‌ها توسط ارتش عراق دستگیر شدند.

حکومت ایران بی‌صبرانه خواهان برگشت به موقعیتی است که حکومت کردن آسان بود.

همه کسانی که آن دوران را درک کرده‌اند (یعنی نه تنها در آن دوران زندگی کرده‌اند که پیگیرانه حوادث آن را دنبال کرده‌اند) از آن به عنوان سیاهترین فصل تاریخ معاصر ایران یاد می‌کنند.

با این وصف گمان نمی‌کنم رهبری کردن در این دهه واجد کوچکترین افتخاری بوده باشد!

خاطرات خود را بنویسیم تا شاید از باز تولید عامدانه دهه وحشت و جنگ و ویرانی جلوگیری کنیم.

پی‌نوشت 2:

از دید من مهمترین عوارض جنگ نه کشته‌های فراوانش بود که صدها هزار نفری که در این سالها در حوادث رانندگی یا زلزله از بین رفته‌اند، دیگری یادی از آنان نیست، و نه خسارات ملیاردی آن.

بزرگترین عارضه این جنگ، که اثر آن تا به حال پا بر جاست، قبضه کامل قدرت با استفاده از فضای جنگی و در عین حال خفه کردن کامل دموکراسی و مهمتر از همه جایگزین کردن اولویت‌های ارزشی حکومت با اولویت‌های ارزشی جامعه بود.

_{حکومت توانست برای دوره‌ای مرگ را از زندگی ارزشمندتر جلوه دهد و این باور را به بسیجیانی که به جبهه می‌رفتند قبولاند.
همچنین آنطور که در اکثریت کامنت‌ها دیده می‌شود غم، نوحه و روضه ارزش شدند و شادی و خنده ضد ارزش، بوسه‌ای شایسته شلاق شد و رابطه جنسی سزاوار سنگسار!...و این باور را تا سالها در میان مردم رواج داد.
ملا محمد باقر مجلسی بر کانت و هگل برتری یافت و علم حدیث بر بیوتکنولوِی مقدم شد! این اولویت بخشی ارزش‌های حکومت بر ارزش‌های جامعه هنوز در جامعه و بخصوص اقشار پایین رواج دارد و حکومت از آن نهایت استفاده را می‌کند.
لطفا خاطرات خود را بنویسید تا فراموش نکنیم از کدام مسیر گذشته‌ایم و نگذاریم دوباره به آن راه ما را برگردانند!}