پایان انتظار

این روزهای آخر سال سرم یه شدت شلوغ بود.

همه اش منتظر بودم که این روزها بگذرد و تعطیلات بیاید تا دمی بیاسایم و فردا این انتظار سر می رسد ولی از آسودن خبری نیست حتی برای دمی.

منتظر دیدار غیرمنتظره دوست عزیزی هم هستم که بین بیماران در را باز کند و مرا شگفت زده کند... لابد طعنه زنان و بدگویان و آنانی که دستشان تا مرفق به خون جوانان این آب و خاک آغشته است خواهند گفت که این چگونه دبدار غیر منتظره ای است که منتظرش هستی!!؟ و من مجبورم به مصداق آنکه گفته اند "جواب ابلهان خاموشی است" سکوت کنم!

من، تا به یاد می آورم، همیشه منتظر بوده ام.

منتظر اتمام دانشجویی و سربازی و طرح خدمت پزشکان در مناطق محروم و دوره رزیدنتی و طرح مربوطه...

منتظر رسیدن بهار،رفتن به یک مهمانی، ملاقات یک دوست، در آغوش گرفتن یک یار، رسیدن به خانه...منتظر یک بوسه...یک لبخند...یک نگاه.

همیشه به دنبال خوشبختی، بیقرار آرامش...دویدن به شوق خط پایان!

در هر انتظاری روزشماری در ذهن من تشکیل می شود و تا پایان آن دوره با من می ماند.

امروز آخرین روزشمار تمام می شود...من می مانم و بهار.

به شکرانه این شادی رازی را برایتان فاش می کنم که هرگز نشنیده بودید ولی شاید شما هم "منتظر" شنیدن آن بوده باشد و آن اینکه:

دوستتان دارم

شاید موقتی باشد این عشق در اثر نفخه تخدیرآمیز باد بهاری یا از عوارض آبله مرغان دوره کودکی یا بیماری دوقطبی که همه شما هم کمابیش دارید...شاید هم واقعی باشد و دایمی مثل این بیماران نخاعی که زمین گیر شده اند از بد یک حادثه.

امروز در اوج سرمستی ناشی از تمام شدن یک دوره انتظار، آرزو می کنم که این بهار برایتان قاصدک هایی بیاورد که خبررسان شادی و کامیابی باشند.

نوروزتان فرخنده باد.

پی نوشت:

این سبزه را عیال "چاق" فرموده اند و از این جهت شباهت تام با من دارد!