در احوالات مملکت و مملکت داری!

1- ملک را خریدم.

فروشنده دبه در آورده بود و در نهایت حاضر شد که سی ملیون تومان جریمه بپردازد و ملک را پس بگیرد...دلال نگذاشت و گفت که تا شش ماه آینده آن را با دویست ملیون تومان! استفاده برایت خواهم فروخت مشروط بر آنکه بیست ملیون تومان به او بدهم...قبول کردم.

اگر چنین اتفاقی بیفتد شما را هم به مجلس ختمی که برای اقتصاد ایران منعقد خواهد گشت دعوت می کنم!

راستش را بخواهید خوشحالی من بابت چنین اتفاقی دقایقی بیشتر طول نکشید.

فکرش را که می کنم پس از سالها مشقت و مرارت و طی دوره های بسیار مشکل و امتحانات بسیار دشوار به جایی رسیده ام که در مرکز استان مطبی دارم و دلم خوش است که درآمد خوبی دارم و در حرفه ام آدم موفقی محسوب می شوم .

از 9 صبح تا 9 شب ببیمارانی را ویزیت می کنم که گاهی دوستشان ندارم و گاهی برای یک ویزیت 6 هزار تومانی باید غرغرهایشان، بی ادبی هایشان، رفتار نامناسب و حتی بوی بدشان را تحمل کنم...گاهی شرح آلام و اندوه آنها دلم را بخراشد...گاهی برای دردهایی ساختگی و لوس بازی و رفتار نمایشگرانه و بزرگ نمایی بیماری با او و خانواده اش وارد جدلی بی حاصل شوم...گاهی ژست بگیرم...گاهی بیهوده بخندم...گاهی رل بازی کنم.

گاهی با کارآگاه بازی مچ مریضی را که با دفترچه دیگری مراجعه کرده است بگیرم و با سنگدلی در برابر خواهش و تمنای او که از من می خواهد "این بار را با این دفترچه ویزیت کن" مقاومت کنم... گاهی خبر فایده بودن درمان و مرگ قریب الوقوع بیمار عزیزی را به خانواده اش بدهم و در خلوت خود را به جای آنان بگذارم و زار بگریم...

گاهی ترس از اشتباهی که کرده ام احاطه ام کند...

برای منی که سالهاست اعتقاد دارم که هدف از زندگی استیلاست، مشاهده اینکه چه راه دشواری را برای استیلا برگزیده ام تاسف بار است.

واقعیت این است که بیشتر ما درست در همان لحظاتی که احساس زرنگی می کنیم سرمان کلاه رفته است!

دقیقا در همان دقایقی مو را از ماست می کشیم و حسابگری می کنیم و جزییات را مد نظر قرار می دهیم...ماست روی سرمان می ریزد، حساب از دستمان در می رود و کلیات از نظرمان دور می ماند.

2- شش نفر در ارسنجان فارس پس از ربودن دو جوان دانشجو به آنها تجاوز می کنند و پول آنها را می ربایند.

اکنون دادگاه در حکمی که دیوان عالی کشور نیز آن را تایید کرده است دو نفر از آنها را به پرتاب از بلندی به علت لواط محکوم کرده است.

لطفا یک نفر به من بگوید که تناسب جرم و مجازات کیلویی چند است؟ ویک نفر دیگر هم بفرماید که ما در قرن چندم زندگی می کنیم؟ و نفر سوم هم از حقوق بشر اسلامی خطابه ای ذکر کند.

در کشوری که نمایندگان مجلسش در پی دست کشیدن به لباس رییس جمهور و خوردن ته لیوان آب ایشان برای  تبرک هستند، انتظاری جز این هم نیست که قضات دیوان عالی کشورش هم به دنبال پرتاب کردن جوانان خطاکار از کوه باشند.

 

3-روزی که طرح امنیت اجتماعی مطرح شد صدا و سیمای جمهوری اسلامی اعلام کرد که بر طبق یک نظر سنجی 84% مردم از این طرح حمایت می کنند.

اکنون در آستانه انتخابات مجلس سوال این است که اگر آن نظرسنجی واقعی بود چرا دولت از این طرح تبری می جوید در حالی که منطقا باید با پیگیری و حمایت از آن بر آرای انتخاباتی خود بیفزاید!

4- وقتی که عوام فریبی و مسئولیت گریزی باب شد و کسی بابت آن محاکمه که هیچ، ملامت هم نشود و مورد پرسش هم قرار نگیرد، نتیجه این می شود که شخصی چون عباس عبدی، که من از جهاتی برایش احترام قائلم، در این مصاحبه به این روش روی می آورد.

فردی که از دیوار سفارت آمریکا بالا رفته است و با این ماجراجویی ایران را با بزرگترین چالش سیاست خارجی خود مواجه ساخته است، بازرگان را به ماجراجویی متهم می کند.

کسی که همفکرانش بساط بزرگترین سرکوب های بعد از انقلاب را گستردند و به انحصار مطلقه قدرت روی آوردند، بازرگان را به انحصار طلبی متهم می نماید.

آقای عبدی...شما هم درست در همان لحظه که احساس زرنگی می کنید دارد کلاه سرتان می رود.

جوانان طرفدار خود و حزب مشارکت را عوام نخواهید و با پذیرفتن اشتباهات خود که در جوانی مرتکب شدید، مسئولیت پذیری را به آنان بیاموزید.